زجاجیه، به عنوان یکی از اجزای اساسی چشم، ماده‌ای شفاف و ژل‌مانند است که حفره زجاجیه—محفظه خلفی چشم واقع بین عدسی و شبکیه—را پر می‌کند. این ماده چندین عملکرد حیاتی دارد:

1. حفظ شکل گلوب: زجاجیه به عنوان یک ساختار هیدرواستاتیک عمل می‌کند که به کره چشم کمک می‌کند فرم کروی خود را حفظ کند؛ امری که برای عملکرد بهینه بینایی ضروری است.
2. حمایت از شبکیه: این ماده یک داربست حمایتی برای شبکیه حساس فراهم می‌کند، شبکیه‌ای که وظیفه تبدیل نور به سیگنال‌های الکتریکی را بر عهده دارد.
3. انتقال نور: در شرایط ایده‌آل، شفافیت زجاجیه اجازه می‌دهد نور بدون مانع از آن عبور کند و به سلول‌های گیرنده شبکیه برسد.

با افزایش سن، زجاجیه تحت فرآیند طبیعی مایع‌سازی قرار می‌گیرد؛ پدیده‌ای که به نام سینرزیس شناخته می‌شود. این تغییر می‌تواند منجر به تشکیل تراکم‌های میکروسکوپی در ژل زجاجیه گردد که در حین حرکت آزادانه، سایه‌هایی روی شبکیه ایجاد می‌کنند؛ سایه‌هایی که به آنچه به عنوان شناورها یاد می‌شود، مطابقت دارند.

اندازه، تعداد و مورفولوژی شناورها ممکن است بین افراد متفاوت باشد؛ برخی بیماران تنها شناورهای کوچکی را تجربه می‌کنند که شبیه نقطه‌اند، در حالی که برخی دیگر ممکن است شبکه گسترده‌تری از ساختارهای شبیه تار عنکبوت را گزارش کنند. لازم به ذکر است که خود شناورها ذاتاً مضر نبوده و تأثیر مستقیمی بر سلامت سطح چشم ندارند.

با این وجود، افزایش ناگهانی تعداد یا اندازه شناورها، به ویژه در همراهی با فلاش نور، نیازمند ارزیابی فوری توسط متخصص چشم است، چرا که ممکن است نشانه‌ای از اختلال در شبکیه باشد که در صورت عدم رسیدگی، می‌تواند منجر به کاهش بینایی گردد.